Aktualizacja! (3.09.2021)

Jacek Podsiadło z książką „Podwójne wahadło” znalazł się w siódemce finalistów Literackiej Nagrody NIKE.
Laureata Nagrody poznamy 3 października br. Więcej na wyborcza.pl. (link otwiera się w nowym oknie) 
 

10 czerwca 2021 roku ogłoszono nominacje dwudziestu książek do tegorocznej Literackiej Nagrody NIKE. Wśród tej dwudziestki znalazły się trzy książki poetyckie wydane przez Wojewódzką Bibliotekę Publiczną i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu.
Są to:

• „Podwójne wahadło” Jacka Podsiadły
• „Sztuka bycia niepotrzebnym” Edwarda Pasewicza
• „Tab_s” Justyny Kulikowskiej

Pełna lista nominacje na stronie: Nagroda Literacka “Nike” 2021 – są nominacje. Kto w dwudziestce?

Gratulujemy!

Finał konkursu odbędzie się 3 października.

„Podwójne wahadło” Jacka Podsiadły

Tym razem Jacek Podsiadło – poeta na poły już legendarny, popularny w kraju i za granicą autor licznych tomów poetyckich oraz utworów prozatorskich i felietonów, publikowanych w najważniejszych polskich czasopismach literackich – oferuje zbiór swoiście historyczny. Nie pod kątem języka: ten jest otwarty, śmiały, współczesny, czerpie pełnymi garściami z różnych rejestrów, nie stroniąc także od archaizującej swady, równoważonej giętką potocznością. Jego historyczność wypływa z poruszanych tematów: mamy więc wspomnienia dawnych lektur, być może odświeżanych po latach (wśród nazwisk przewijają się nie tylko Cervantes czy Tołstoj, ale i Lucylla Pszczołowska, filolożka studiowana przez kolejne pokolenia adeptów i adeptek polonistyki), reminiscencje przeszłości prywatnej (w tym – tej pisanej wierszem) i zbiorowej (co działo się przed Chrystusem? O czym się wtedy pisało? Dlaczego zbladły zdjęcia ofiar Holokaustu? Gdzie się podziały synagogi?), a nawet wspomnienia znajomych bliższych i dalszych, pokrewnych lub obcych literacko: Julii Hartwig, Tomasza Pułki. Przez składające się na ten zbiór (świetne) utwory przepływa też gdzieś refleksja nad miejscem samego poety we współczesnym świecie i teraźniejszym języku, poety odmawiającego litanię do stałych związków, wyznaczających jego miejsce w zmiennej przestrzeni.  (od Wydawcy)

Jacek Podsiadło (o samym sobie): Urodziłem się w 1964 r. Nie ukończyłem żadnej szkoły poza podstawową, a i tę pod przymusem. Przepracowałem dwa lata jako robotnik fizyczny w Hucie im. Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim, później przez sześć lat byłem wolnym włóczęgą chwytającym się prac dorywczych. Bywałem więc murarzem, śmieciarzem, pastuchem, parobkiem i stróżem. Osiadłszy w Opolu, kolejnych kilka lat byłem i nie byłem dziennikarzem tutejszej rozgłośni Polskiego Radia, w której naprzemiennie mnie zatrudniano i wyrzucano. Następnie zostałem wolnym niestrzelcem, usilnie trzymając się wolnych zawodów i starając się wykonywać tylko tę pracę, która nie hańbi. Prawie przez cały ten czas pisałem wiersze, regularne i wolne. Do dziś lubię je pisać. Mimo licznych przeciwności, pozostaję w stanie wolnym.

„Sztuka bycia niepotrzebnym” Edwarda Pasewicza

W najnowszy tomiku poetyckim Sztuka bycia niepotrzebnym poeta Edward Pasewicz opisuje co dzieje się z umysłem człowieka wystawionego na nieustającą konfrontację z nienawiścią. Już na pierwszych stronach tomu ujawnia, że przemoc oraz agresja jakiej doświadcza podmiot liryczny i które obserwuje śledząc informacje z różnych części świata, są niezwykle istotnym elementem wpływającym na tożsamość. Stopniowe „udręczanie umysłu” staje się jednym z istotniejszych wątków jego najnowszego dzieła. (Julia Niedziejko, kultura.poznan.pl)

Edward Pasewicz (1971) – poeta, kompozytor, prozaik i dramatopisarz. Członek Frakcji Szturmowej Krakowskiej Szkoły Poezji im. Aleksandra Fredry. Działa też w Wewnętrznym Ruchu Oporu Przeciwko Rzeczywistości Politycznej. Nigdy nie kąpał się w rzece Pad. Pomiędzy działalnością jako rzemieślnik, piekarz, gazownik i listonosz pisał także wiersze, poematy i prozę, które wydał w następujących zbiorach: Dolna Wilda (2001, 2006), Nauki dla żebraków (2003), Wiersze dla Róży Filipowicz (2003), Henry Berryman. Pięśni (2006), Śmierć w darkroomie (powieść, 2007), Drobne! Drobne! (2008), Muzyka na instrumenty strunowe, perkusję i czelestę (2010), Pałacyk Bertolta Brechta (2011), Och, Mitochondria (2015), Miejsce (2017). Emaho! Oby Buddowie i Bodhisattwowie błogosławili wszystkich jego czytelników.

„Tab_s” Justyny Kulikowskiej

Jak w debiutanckiej książce Justyny Kulikowskiej, tak i w „Tab_s” pod powierzchnią kipi od gniewu. Wiersze są dynamiczne, w stanie przed wybuchem, który swoją siłą mógłby zmieść Polskę z każdej mapy. Od emocjonalnego przeciążenia drugi tom poetki broni jednak forma, czy lepiej: konceptualny rygor. (Agnieszka Budnik, Kultura u Podstaw)

Justyna Kulikowska (ur. w 1993 r. w Szczuczynie) – mieszka na Podlasiu. Nakładem Korporacji Ha!art ukazał się jej debiutancki tomik Hejt i inne bangery, za który dostała nagrodę poetyckiego środowiska internetowego „Browar za debiut” oraz Nagrodę im. Kazimiery Iłłakowiczówny.