Nominacja do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej
Książka Zuzanny Bartoszek „Klucz wisi na Słońcu” opublikowana w Wydawnictwie WBPiCAK z nomiacją do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej 2022.
Jury Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej podczas konferencji prasowej w dniu 19 maja 2022 roku ogłosiło nominacje do Nagrody za rok 2021.
Miło nam poinformować, że wśród piątki autorów nominowanych za książkę wydaną w 2021 roku znalazła się Zuzanna Bartoszek z tomikiem „Klucz wisi na Słońcu”, opublikowanym w Wydwnictwie WBPiCAK.
Pozostali nominowani to:
- Jarniewicz Jerzy „Mondo cane”, Biuro Literackie
- Lebda Małgorzata „Mer de Glace”, Warstwy
- Siwczyk Krzysztof „Krematoria I. Krematoria II”, Austeria
- Sośnicki Dariusz „Po domu”, Biuro Literackie
Wszystkim nominowanym gratulujemy!
Ogłoszenie laureatów nastąpi podczas uroczystej Gali wręczenia Nagrody 9 lipca br.
Film z ogłoszenia nominacji dostępny na FB:
https://www.facebook.com/nagroda.szymborskiej/
Więcej o nagrodzie na stronie: http://nagrodaszymborskiej.pl/
„Klucz wisi na Słońcu”
Zuzanna Bartoszek – urodzona w roku 1993 w Poznaniu. Poetka, artystka. Publikowała na łamach „Twórczości”, „Małego Formatu”, „Wizji”, „Dwutygodnika”, „Lampy”, „Czasu Kultury”, Biura Literackiego, „Fabulariów”. W roku 2016 ukazał się jej debiutancki tomik wierszy Niebieski dwór. Swoje prace wystawiała m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Kunsthalle w Zurychu, Cell Project Space w Londynie, Kevin Space w Wiedniu, Arsenic w Lozannie, Galerii Pina w Wiedniu, Galerii Serce Człowieka. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Zuzanna Bartoszek posługuje się spokojną, pełną frazą, nie znaczy to jednak wcale, że jej poezja wolna jest od emocji. Wręcz przeciwnie: każdy utwór opisuje tu głębokie przeżycia, każde – nawet najmniejsze z nich – traktując jako nieprzypadkowe. Zanurzenie w codzienności (snu, pracy, relacji i lęków) jest przy tym zanurzeniem w różnie pojmowanym świecie: dni podmiotki są tak pełne pracy i zmęczenia, jak dni wszystkich spotykanych i obserwowanych ludzi, zaś niebo, w które często patrzy – przyglądając się rażącemu słońcu, tożsamemu z życiem, oraz księżycowi przyświecającemu momentom wycofania i zamknięcia – jest niebem i materialnym układem odniesienia całego globu. Lecz świat, to dla Bartoszek za mało, zaprasza nas więc na miedzę wiersza i ku wirtualnym eksperymentom na imaginowanych obiektach. Spojrzenia należą jednak tylko do niej, co decyduje o nietypowym charakterze obszernego tomu: głęboko prywatnym i intymnym, pełnym wspomnień, powrotów i marzeń, lecz jednocześnie pilnie odnotowującym rzeczywistość, która rozgrywa się zawsze w relacjach: do samej siebie, do ludzi nawzajem, do świata i do bólu.
