Seryjni poeci 74
Zapraszamy na kolejne spotkanie z Seryjnymi poetami. Spotkanie odbędzie się w Sali Wielkiej Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu.
Goście: Monika Gromala, Jakub Sajkowski, Michał Trusewicz
Prowadzenie: Piotr Śliwiński
Promowane książki:
- Gromala Monika „matka jest”, WBPiCAK, Poznań 2021
- Sajkowski Jakub „Ilha Formosa”, WBPiCAK, Poznań 2021
- Trusewicz Michał „Frakcje”, WBPiCAK, Poznań 2021
7 grudnia 2021 r., godzina 18.00, Sala Wielka
Bilety: 2 zł
Spotkanie transmitowane także na Facebooku CK Zamek, Zamek Czyta
Organizatorzy: Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu, Wydawnictwo WBPiCAK w Poznaniu
Monika Gromala – urodzona w 1991 roku w Nowym Sączu. Literaturoznawczyni. Badaczka twórczości Paula Celana. Autorka książki Resuscytacje Celana. Strategia widmontologiczna. W 2018 roku nominowana do nagrody głównej w konkursie im. Jacka Bierezina. Mieszka w Warszawie. Tom matka jest to jej poetycki debiut.
Teraz, kiedy piszę te słowa, oczy matki spoczywają na mnie – to pierwsze zdanie z Matka odchodzi Różewicza. W matka jest Gromala zdaje się najdosłowniej traktować użyte w nim słowo teraz. Teraz w jej książce to gest natarczywego odnawiania w języku chwili, tej, w której się patrzy. I to nie matki spojrzenie jest tutaj kluczowe. Przeciwnie, ona jest patrzona, co chwilę, co każde teraz, przyszpilana do kolejnych stron wzrokiem córki. I jeszcze to krótkie, nieustępliwe jest w tytule, które rezonuje w każdym z tych krótkich, nieustępliwych wierszy. To właśnie ono staje się fundamentem tego tekstu, tekstu, który mógłby być czymś w rodzaju przeciwieństwa epitafium. Gdyby, oczywiście, coś takiego jak przeciwieństwo epitafium było. (Barbara Klicka)
Jakub Sajkowski (1985) – poeta, lektor języków, tłumacz. Opublikowane książki poetyckie: Ślizgawki (2010), Google Translator (2015), Zestaw do kaligrafii (2018). Wiersze publikował w wielu periodykach literackich (m.in. „Drobiazgi”, „Dwutygodnik”, „Stoner Polski”, „ArtPapier”). Publikował również przekłady wierszy z angielskiego, rosyjskiego i mandaryńskiego. Laureat stypendium artystycznego miasta Poznania i Medalu Młodej Sztuki.
Książka Jakuba Sajkowskiego jest podróżą – ale nie tylko dlatego, że opowiada o (między innymi) tytułowej pięknej wyspie. Podróżujemy w niej po różnych przestrzeniach: zarówno dalekich i obcych, których nigdy nie opisuje się tu przez pryzmat taniej i wyższościowej egzotyczności, jak i bliskich i znanych – mapie pandemii czy polach rozmaitych społecznych zbiorów zamkniętych; przebiegamy przez granice między rezerwatami a hodowlami, badając poczucie własnej obcości nie tylko na innych kontynentach, ale i w innych wersjach samych siebie. Poezja Sajkowskiego jest dla nas lekcją kultury: poznajemy w niej jednak nie tylko Azję, ale i własną samotność – nawet jeśli jest to samotność krążąca swobodnie (ziemią i niebem, myślami i mediami) po całym globie.
Michał Trusewicz (ur. 1995 r.) – krytyk literacki, poeta, prozaik. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 2019-2021 redaktor magazynu „Wizje”. Teksty publikował m.in. w „Akcencie”, „artPapierze”, „biBLiotece”, „Blizie”, „Culture”, „Czasie Kultury”, „eleWatorze”, „Fabulariach”, „Fragile”, „Kontencie”, „Odrze”, „Opcjach” oraz „Twórczości”. Autor powieści Przednówki (2021) oraz książki poetyckiej Zakwity (2016).
Ująć propozycję poetycką Michała Trusewicza dałoby się najogólniej chyba tak, że to poezja wymagająca, a więc wiersze dla wymagających oraz wiersze wymagające skupienia, choć i równie często skupione na samych sobie albo, jak kto woli, na języku. Jeśli więc ktoś pyta, co robi awangarda po awangardzie albo też w jaki sposób gra się resztkami tych strategii i gestów, które dawno skamieniały i utworzyły nową warstwę historii literatury na styku fenomenologii, surrealizmu i powinności socjalnych, „Frakcje” zdają się oferować jeśli nie odpowiedź, to zestaw sumiennych metodologicznie notatek z jej poszukiwań.
Między dyskursywnym a referencyjnym kąsaniem bohaterowie tych wierszy przenoszą się w towarzystwie pojęć i wizji do nieistniejących państw, śledzą kursy wycofanych z obiegów walut oraz dokonują wielu innych syntez w dziedzinie ontologii bytów niemożliwych. W końcu, choć nie na końcu, humor – w trawestacjach, przechwyceniach i cytatach, z których część stanowi hermetyczny przekaz dla tych, co lubią poezję, a część wręcz przeciwnie: rozszczelnia komunikat i dotlenia, by umożliwić zdziwienie nowoprzybyłych.
