Tańce pochodzenia rzemieślniczego

Do popularnych i lubianych tańców pochodzenia rzemieślniczego (o czym świadczą ich nazwy) należą takie, jak: szewc, ceglorz, czy kowol (w zachodniej Wielkopolsce nazywany też szmytem). Są to najczęściej tańce dwuczęściowe, związane ze śpiewem. W pierwszej części tańczący wykonują ruchy taneczne lub gesty jak gdyby związane z zawodem określonym w nazwie tańca, np. ceglarza czy szewca. Druga część jest zwykle tańcem w rytmie walca lub polki, w zależności od subregionu. Druga część tańca w formie walcerka zwykle występuje w zachodniej części Wielkopolski, a taniec w metrum parzystym, który jest polką lub szoczem jest typowy dla środkowej i południowej Wielkopolski.

Te formy tańców cechuje również duża wariabilność, tak w muzyce, jak i w ruchu, oraz zmienność metrum i tempa w obrębie tego samego tańca w danej wsi, czego przykładem może być taniec szewc, który np. w Bestwinie k. Krotoszyna tańczą przez cały czas w umiarkowanym tempie w metrum 3/4 przy jednoczęściowej melodii. Natomiast szewc tańczony w okolicach Śremu we wsi Dachowa, a także na Biskupiźnie, posiada w jednym i drugim przypadku melodię dwuczęściową o zmiennym metrum w I i II części (3/8 w cz. I i 2/8 w cz. II). W Bukówcu Górnym oryginalne melodie tego tańca, wykonywanego również ze śpiewem, mają także zmienne metrum.