Szocz

Socz – taniec parzysty cokolwiek wolniejszy niż wiwat. Tańczy się go z nogi na nogę parami, obracając się w kółko (bez akcesoriów wiwata: kieliszka i batów). Przy końcu poprzednika i następnika przytupuje się trzykrotnie, według grupy rytmicznej ich poprzedniego taktu. Socze nie posiadają tekstów, są tylko formą instrumentalną. W obecnym stadium widoczna jest tendencja utożsamiania socza z polką.

Tańce najliczniej występujące w terenie, w pewnym sensie zbliżone do polek, ale też różniące się od nich nie tylko nazwami. Są pochodzenia szkockiego, dawniej bardzo popularne, tak w Wielkopolsce, jak i na Śląsku oraz Kaszubach. Szocze są tańcami nieco wolniejszymi od polek, ale i od reprezentatywnych tańców rodzimych Wielkopolski, jakimi są wiwaty. Posiadają rozbudowaną formę dwuczęściową, każda z nich ma 16 taktów. Specyficzne ugrupowania rytmiczne (szczególnie ostatniego taktu frazy) mają wpływ na sposób zakończenia frazy w tańcu. Szocze kończy się trzema tupnięciami, podczas gdy polki dwoma tupnięciami lub jednym.

Pod względem choreotechnicznym szocz (podobnie jak polka) jest tańcem parowym. Tańczy się go tak jak polkę z nogi na nogę w obrotach płasko lub w charakterystycznych podskokach na całych stopach, przytupując trzykrotnie przy końcu poprzednika i następnika według grupy rytmicznej ostatniego taktu. Bywają szocze tańczone figurowo.

Szocze tańczy się bez akcesoriów takich jak kieliszek i butelka czy harapnik. Niektóre zaadaptowane przez lud, szczególnie w formach zabawowych mają teksty, np. gołąbekwisielokMikołajekkoza czy powszechnie w środkowej Wielkopolsce tańczona Maryneczka. Bywają też szocze wyłącznie instrumentalne o rozbudowanych figurach i nazwach, np. polka–jarocinka, występujące wariantowo pod względem muzycznym pod nazwą wele wetka na Kaszubach.

Podoba Ci się ten artykuł? Podziel się ze znajomymi: