Siber

W Wielkopolsce napotykamy różne nazwy tego tańca, np.: siber, smykany. Ta forma taneczna pojawiła się w repertuarze tańców wsi wielkopolskiej najpóźniej, bo dopiero w początkach XX wieku; siber określany był wtedy na wsi jako „modny taniec”.

Taniec ten ma metrum parzyste i zróżnicowane tempo. Większość sibrów jest formą instrumentalną, chociaż np. na Biskupiźnie występuje wariant sibra z tekstem („Nasza panna Marianna…”). Pod względem choreotechnicznym nie jest on skomplikowany. Tańczono go parami w zamkniętym trzymaniu, w bezładnej grupie lub po obwodzie koła. Oparty jest w zasadzie na krokach suwanych i obrotach pary wokół wspólnej osi, wykonywanych na przemian co 2 lub 4 takty w zależności od fantazji tańczących. Przy czym kroki suwane (tancerki do tyłu, tancerze do przodu) wykonywane są z bardzo lekkim zakołysaniem w biodrach. Ten sam styl i charakter ruchu dotyczy kroków podczas obrotów pary dookoła wspólnej osi.