FOTOGRAFIE - Marceli Konieczny
Marceli Konieczny – rocznik 1973, fotograf oraz instruktor w trzemeszeńskim Domu Kultury. Animator lokalnego życia fotograficznego. Zajmuje się głównie tradycyjnymi technikami fotograficznymi. W Domu Kultury prowadzi otwartą ciemnię fotograficzną. Zajmuje się pejzażem fotograficznym oraz dokumentacją życia codziennego małej społeczności w której mieszka. Brał udział w wystawach i warsztatach organizowanych przez Wojewódzką Bibliotekę Publiczną i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu.
Wystawy:
“Miasto nocą” – DK Trzemeszno 1999, wystawa zdjęć wielkoformatowych,
“Pejzaż trzemeszeński” – DK Trzemeszno 2001,
“Kameralnie – portret własny Trzemesznian” – DK Trzemeszno 2010,
“Poza czasem” – DK Trzemeszno oraz Galeria WBPiCAK w Poznaniu 2014, wystawa zbiorowa,
“Moja Wielkopolska – analog” – Dom Fotografii Poznań 2015, wystawa zbiorowa,
“Pejzaż sentymentalny” – DK Trzemeszno 2016, wystawa zbiorowa panoram otworkowych,
Udział w konkursach:
“Wielkopolska Press Photo” 2002 – III nagroda za zestaw fotografii “Mecz piłki nożnej”,
“Moja Wielkopolska - analog” 2015 – wyróżnienie w konkursie,
Podczas III Wielkopolskiego Festiwalu Fotografii brał udział w Przeglądzie Portfolio i zdaniem recenzentów
przedstawił najciekawszy zestaw. Obecna wystawa jest formą nagrody za zwycięstwo w tym przeglądzie.
Fragment tekstu o fotografii Marcelego Koniecznego autorstwa Bogusława Biegowskiego. Tekst powstał na potrzeby katalogu towarzyszącemu wystawie:
"Wystawa to czterdzieści prac niewielkich rozmiarów. Kopie stykowe wykonane z negatywów formatu 4×5 cala, skromnie i ryzykownie zarazem. Autor zmusza odbiorców do podjęcia wysiłku dotarcia do oryginału, niemal fizycznego z nim kontaktu. Aksamitne delikatne czernie, półtony z nieskończoną ilością odcieni i delikatne światła, po ogólną dyspozycję tonalną, która nie zawsze jest pochodną czerni i bieli. Pojawiają się alikwoty tonalne, subtelne odcienie wynikające z doboru właściwego papieru czy specyficznych procedur fotochemicznych, które nie są proste, powtarzalne i przewidywalne. Właściwa tonacja pojawia się jako efekt wielu starań lub przypadku. Najczęściej jest niepowtarzalna i unikalna.
Fotografie są bardziej niż skromne formalnie, ascetyczne. To co przedstawiają ma podobny charakter. Wylewające
się z wnętrza obrazu w kierunku widza delikatne światło to wspólna cecha prawie wszystkich prac. Trudno
ustalić jego naturę, źródło i kierunek. Spełnia wyraźnie funkcję symboliczną. Niezależnie gdzie fotografie zostały
wykonane, mamy wrażenie, że patrzymy na sfotografowany świat przez okno (Alberti). Zdjęcia otwartej przestrzeni
są tak skomponowane, że światło wydobywa się z tyłu obrazu zza elementów umieszczonych na pierwszym planie.
