Lendry

Mają metrum parzyste i występują dość powszechnie na terenie Wielkopolski, przyjmując różne nazwy. Większość tych form ma teksty. Pojawiły się one na ziemiach polskich w XVIII w. między innymi na Mazowszu, Kurpiach, nad dolną Wisłą, na Żuławach, a w Wielkopolsce nad Notecią, na zachodzie (Nowotomyskie) oraz na wschodzie w rejonie środkowej Warty.

W Wielkopolsce pojawiły się przede wszystkim drogą osadnictwa holenderskiego, np. w Nowotomyskim, rozpowszechniły się jednak na teren prawie całej Wielkopolski. Zostały one zaadoptowane przez otoczenie i włączone do repertuaru lokalnych tańców. Wiele z nich posiada teksty, od których (pierwszych słów incipitu pieśni) pochodzą nazwy tych tańców, np. siódemka, luter, duda czy Marynia.

Tańce te posiadają nieskomplikowany sposób wykonania. Oparte są na krokach dostawnych i obrotach wykonywanych w parach wokół wspólnej osi zakończonych tupnięciem, po obwodzie koła lub po promieniach do środka i na zewnątrz.

Te „lendrowe” formy tańców występujące pod różnymi nazwami są powszechne w Wielkopolsce. Choć nie należą one do grupy tańców rodzimych, jak wiwaty, chodzone czy formy oberkowe, to mogą być obok walcerków czy szoczy znakomitym przykładem na przenikanie się folkloru i obecne wśród ludu zjawisko adaptacji. Przez oddziaływanie na przybyszy cech plemiennych muzyki, tańców oraz zwyczajów i obyczajów, tworzą się nowe i różnorodne formy. Występują też formy wyłącznie instrumentalne i popisowe w tańcu nazywane najczęściej po prostu rajlender (np. w Szamotułach, w Bukówcu Górnym czy w Pięczkowie k. Środy).